Szczypta romantyzmu, odrobina baśni, garść prawdziwej miłości, kilka łez wzruszenia,
dyskretna nuta symboliki, naparstek dreszczyku emocji, a wszystko okraszone grą świateł.
Wystarczy jeszcze Coppola w roli szefa kuchni i mamy gotowy przepis na arcydzieło.
Film widziałam po raz pierwszy będąc jeszcze dzieckiem i choć oglądałam go już wielokrotnie
za każdym razem od nowa rozgrzewa we mnie wulkan emocji. Tak pięknie historii prawdziwej
miłości nie opowiedział jeszcze nikt.
Reżyser skonfrontował postać Jonathana młodego, pięknego chłopca, który wydaje się z
wzajemnością oddał swe serce Minie, ze stworzeniem, które potępione od wieków wiedzie
życie pełne przemocy i rozpamiętuje utraconą ukochaną. Okazuje się jednak, że i ten potwór
potrafi kochać i jak wiadomo miłość, miłości nierówna, a szansę na prawdziwe uczucie mamy
tylko raz w życiu. Ale, czy na pewno?
Trzeba też zwrócić uwagę na przewrotność całej historii, ponieważ tak, jak w życiu, nie można
oceniać nikogo powierzchownie, a tu właśnie postać Draculi chwyta za serce i budzi
ostatecznie lawinę wzruszenia, a jego poczynania, choć pozornie brutalne i bezwzględne
ostatecznie są usprawiedliwione.
W samym zaś Hrabim wyraźnie widać walkę między dziką i okrutną naturą, a odrobiną
człowieczeństwa, która wciąż w nim pozostała. I nietrudno się domyślić, co ostatecznie
zwycięży.
Choć temat na pierwszy rzut oka wydaje się miałki, to jego ujęcie powoduje, że film jest
arcydziełem nie tylko ówczesnych lat, ale tak, jak na przykład "Nosferatu" osiąga
ponadczasowość!